No podran rescatar-te l'ànima.

 

Et deuen el Sol, la sang dels ceps,

el ritme encès del ball de Zorba,

la maragda de la mar que ens porta a Ítaca,

el silenci de la tarda,

l'olor d'espècies i el brogit dels artistes a Sintagma,

la línia de la llum,

l'essència del perfum d'un temps que es viu a poc a poc,

entre crestes blanques i vents embogits,

traçant sanefes a la sorra d'infinites platges eternes.

Et deuen la innocència dels segles,

la fesomia de la llibertat,

la raó, l'ordre i el caos,

la corba mística d'una verge nua

i la terra càlida del migdia,

l'olivera porràcia de tronc recaragolat,

el poema dels grills i el gemec de Zèfir.

Et deuen el pop penjat al capdamunt dels ampits i de les portes de Mykonos,

els Kouros de Naxos,
els camins de sorra que ens mostren calanques salvatges

a on Poseidó s'apropa a fer l'amor a les nits clares de l'estiu.

Et deuen l'ungla de la lluna

quan ens banyem nus en una aigua d'atzabeja.

Et deuen el cant de les sirenes,

que ens aparten del camí

i ens fan triar ser devorats per la bellesa,

abans que continuar lluny de tu, Grècia,

vers els núvols foscos d'una ambició que no s'acaba.

Et deuen la música, la vida, el vi,

el cant, el ball, el goig, l'instant,

el temps suspès en una eternitat fugaç com la carn,

com la infantesa.

Et deuen ells... tu no els deus res.

No podran rescatar-te l'ànima.

Οφείλουμε τον ήλιο, το αίμα των αμπελιών,

το ρυθμό του χορού του Ζορμπά είναι αναμμένη,

το σμαράγδι της θάλασσας που οδηγεί στην Ιθάκη

η σιωπή του το απόγευμα,

η μυρωδιά των μπαχαρικών και ο θόρυβος των καλλιτεχνών στο Σύνταγμα,

γραμμή του φωτός,

η ουσία του το άρωμα μιας εποχής που ζει αργά,

κορυφογραμμές μεταξύ λευκών και των τρελών ανέμους,

τον εντοπισμό των συνόρων του αμμώδεις παραλίες, ατελείωτο ατελείωτες.

Οφείλουμε την αθωότητα των αιώνων,

το πρόσωπο της ελευθερίας,

λόγο, τάξη και το χάος,

η καμπύλη μιας μυστηριακής γης και παρθένο γυμνό ζεστό μεσημέρι

 κορμό ελιάς πράσινος,

το ποίημα του γρύλους και τους βρυχηθμούς της άνεμος δύση.

Θα πρέπει να εμφανιστεί πάνω από ράφια και κρεμασμένοι από τις πόρτες της Μυκόνου,

ο Κούρος της Νάξου, οι δρόμοι άμμο που δείχνουν άγρια παραλία

όπου Ποσειδώνα έρχεται να αγαπήσει,

σαφείς νύχτες του καλοκαιριού

και το καρφί του φεγγαριού, όταν κολυμπά γυμνή σε ένα πίδακα νερού.

Οφείλουμε το τραγούδι των Σειρήνων,

μας μακριά από αυτό το μονοπάτι και δεν προτιμάτε να καταβροχθιστεί από την ομορφιά της,

πριν πάτε μακριά από εσάς, την Ελλάδα, προς τα σκοτεινά σύννεφα της μια φιλοδοξία που δεν τελειώνει.

Οφείλουμε τη μουσική, τη ζωή, το κρασί,

τραγούδι, ο χορός, η χαρά, η στιγμή

που αιωρούνται στο χρόνο πάντα φευγαλέα όπως το κρέας,

ως παιδί.

Τους χρωστάμε ... Δεν χρωστάω τίποτα ... τους

Δεν μπορείτε να σώσουν την ψυχή.